Primo
	Dit beeld (deze foto) van Vadim Ghirda deed mij denken aan het dramatisch symbool van de Vietnamoorlog: de foto van het meisje Kim Phuc, dat na een napalmbombardement gillend wegrent. Maar, ofschoon anders, is deze voorstelling voor mij net zo iconisch als die van Kim Phuc. Een meisje dat vlucht vanuit de verschrikkingen van Irpin, Oekraïne. Die in de condens op het raam van de bus waarin zij zit ten afscheid net iets heeft getekend (een wens? een levensmotief? een vingerwijzing naar de mensheid?). Iets dat in fel contrast is met wat daar in de werkelijke buitenwereld gebeurt. 5,9 miljoen mensen zijn inmiddels gevlucht voor de Russische terreur. Ontheemd van huis en familie zijn ze nu op een veilige, maar in wezen vreemde, onbekende en onzekere plek. Met een even onzekere toekomst. Met familie en vrienden die in het oorlogsgeweld zijn achtergebleven. Nee: dit is geen romantisch bedoeld 'Samen-in-deze-tijd'- plaatje, maar de realiteit! Mijn alsmaar knagende vraag bij dit portretje is dan ook voortdurend: Waar is zij - deze tekenares op het raam - nu? Waar ìs zij nu? "WHERE -- IS-- SHE -- NOW? " Olieverf en glacies op paneel, 63 h x 84 b, 24.8" h x 33" w, n.t.k. УКРАЇНСЬКА (Oekraïens) >